داستان الکتریسیته 2500 سال پیش در نزدیکی ساحل غربی سرزمینی که ترکیه امروزی نامیده می‌شود آغاز شد در آن سرزمین شهری بنام ماگنزیا که مردم آن به زبان یونانی حرف می‌زدند وجود داشت. روزی چوبدستی پسرک چوپانی به سنگی خورد و به آن چسبید.

پسرک از خود پرسید: آیا روی سنگ چیز چسبناکی وجود دارد.

تالس اسم این سنگ را ماگنیگ نامید. تالس به آزمایش دیگری نیز پرداخت. او جسم شیشه مانندی به رنگ طلایی را نیز آزمایش کردکه ما آن‌ را کهربا می‌نامیم و در زبان یونانی الکترون نامیده می‌شود.

کهربا آهن را نمی‌ربود ولی وقتی با دست مالش‌دار می‌شد چیزهای سبک مانند تکه‌های کرک، نخ، پر و تراشه‌های کوچک چوب را می‌ربود.

کهربا ویلیام گیلبرت پزشک و فیزیکدان انگلیسی که پژوهشهایی درباره مغناطیس کرده بود را به این فکر فرو برد که آیا سنگهای قیمتی هم وقتی مالش‌دار می‌شوند همان خاصیت را می‌بایند

او بعد از آزمایش با الماس، یاقوت کبود و000  همه خبرهایی را که بعد از مالش خاصیت ربایش پیدا میکنند را الکتریک نامید

گریکه نیز مقداری گوگرد گداخته را درون شیشه‌ای قرار داد. بعد یک میله چوبی در داخل آن قرار داد، آنگاه گوی گوگردی را روی پایه چوبی که با یک دست میچرخانید و دست دیگرش را روی آن می‌گذاشت بحرکت در آورد تا به کمک مالش الکتریسیته در گوی پر شود.

در حدود سال 1650 میلادی پژوهشگر انگلیسی بنام والتر‌چارلتون این نیروی جاذبه را الکتریسیته نامید.

اتوفون گریکه کهربا را با تمام شدتی که می‌توانست با پارچه مالش داد، آنگاه وقتی به کهربا دست زد صدای شکسته شدن به گوش می‌رسید.

بعد از او استون گری از خود شیشه گوگرد استفاده کرد و آنرا به عنوان الکتریک استفاده کرد. در سال 1731 میلادی گری با چند تکه فلز و چند تکه صمغ که مایع چسبناکی است و ماده‌ای شبیه کهربا و نارساناست استفاده کرد.

فرانسوا دوفه در سال 1734 دو نوع الکتریسیته شیشه‌ای و رزین را مصرف نمود

تا سال 1750 ماشینهای الکتریکی بسیار نیرومند‌تری وارد بازار کار شد

در سال 1746 میلادی پیتر‌فان استاد فیزیک لیدن کشف تصادفی و تقریبی کشنده‌ای را در یک نام که با این جمله آغاز می‌شد گزارش داد.

پیتر فان نادانسته کشف کرد که بار را می‌توان در یک جسم جامد که به طور مناسبی ساخته شده است ذخیره کرد امروز اسبابهای مانند بطری لیدن را که توانایی ذخیره کردن بار الکتریکی دارند خازن می‌نامند.

بطری لیدن توجه فرانکلین را بخود معطوف نمود.آنگاه فکر فرانکلین با توجه به توجیه بارهای مثبت و منفی به یک اندیشه درست هدایت شد:

بارهای الکتریکی نه خلق می‌شوند و نه از بین می‌روند.

اجسام بر اثر آرایش بارهای الکتریکی که قبلا در آنها موجود است بار مثبت یا منفی پیدا میکنند. این اصل، اصل پایستگی بار نامیده می‌شود.

در سال 1800 میلادی ولتا راه بهتری برای تولید جریانهای الکتریکی پیدا کرد. او در انجمن سلطنتی انگلستان گزارش داد: آری، دستگاهی که من از آن حرف می‌زنم بی‌شک شما را متحیر خواهد ساخت.

اینک بعد از ده‌ها سال نه تنها باطریهای شیمیایی و حتی اتمی وارد بازار کارشده است بلکه الکتریسیته چاره ساز لحظه‌های زندگی انسان وصنعت امروزی است.

اندیشدن و عمل کردن تا مرز بی نهایت‌ها

خلقت رایانه‌های غول پیکر تا میکرواینچ و صنعت هواپیما‌سازی حمل و نقل و حرکت ماهواره‌ها، شاتلها، ترنها و میلونها دستگاهای صوتی و تصویری، حتی صنعت نوین علوم پزشکی از دستگاههای سی‌تی‌اسکن‌ ام آر آی ونیروگاهها و 000 فقط پنداریست کوچک از آنچه که هست و باید باشد و شاید خواهد بود.

یونانیان باستان بر این باور بوده‌اند که جهان از چهار عنصر آب، خاک، هوا و آتش ساخته شده است. بنابراین آنها گرما را یکی از عناصر چهارگانة جهان می‌دانستند. این نظریه سپس در اروپا مورد قبول دانشمندان و حمایت کلیسا قرار گرفت.

 مفاهیم داغ و سرد برای انسان ذاتی است دمای محیط مجاور را میلیون‌ها عصبی که به سطح پوست می‌رسند به مغز خبر می‌دهند. اما پاسخ فیزیولوژیکی به دما اغلب گمراه کننده است و کسی که چشمش بسته است ممکن است نتواند بگوید که آیا دستش به وسیله یک اتوی بسیار داغ سوخته یا به وسیله یک یخ خشک یخ کرده است. در هر دو حالت احساسی خاص  پدید آمده است زیرا هر دو عیناً پاسخ فیزیولوژیکی به آسیبی هستند که به نسج رسیده است.

نخستین وسیله واقعی علمی را برای اندازه‌گیری  (درجه حرارت) در سال 1592 گالیله اختراع کرد وی برای این منظور یک بطری شیشه‌ای گردن باریک انتخاب کرده بود. بطری با آب رنگین تا نیمه پر شده و وارونه در یک ظرف محتوی آب رنگینی قرار گرفته بود. با تغییر دما هوای محتوی  بطری منبسط یا منقبض می‌شد و ستون آب در گردن بطری بالا یا پایین می‌رفت. وسیله گالیله مقیاسی واقعی برای سنجش دما نبود به طوری که وسیله وی بیشتر جنبه دما نما داشت. تا جنبه دماسنج در سال 1631ری تغییراتی را در دمانگار گالیله پیشنهاد کرد. پیشنهاد وی همان بطری وارونه گالیله بود که در آن فقط سرد و گرم شدن از روی انقباض و انبساط آب ثبت می‌شد.

آندرس سیلیسیوس دانشمند سوئدی به سال 1723 دماسنج جیوه‌ای را به صد قسمت مساوی تقسیم‌بندی نمود. اندازه‌گیری دمای هوا به روش سانتیگراد،   (سیلیسیوس) به نام پرافتخار ایشان ثبت شده است.

ژول دانشمند انگلیسی با اعتقاد به این که گرما نوعی انرژی است آزمایش‌های فراوانی در این راستا به انجام رسانید. او با اندازه‌گیری اختلاف دمای آب در بالا و پایین یک آبشار صد و ده متری روی تبدیل انرژی پتانسیل آب به گرما بررسی‌های فراوانی به انجام رسانید. پس از انجام این بررسی‌ها او به این نتیجه رسید که مقدار انرژی در جهان ثابت است فقط می‌تواند از صورتی به صورت دیگر تبدیل شود. پس اجسام می‌توانند در حالت تعادل گرمایی وجود داشته باشند. ژول در سال 1843 اظهار داشت که هرگاه مقدار معینی از انرژی مکانیکی به نظر ناپدید آید، همراه آن مقدار معینی گرما ظاهر شده است و این دلالت بر پایستگی چیزی دارد که امروزه آن را انرژی می‌نامیم. ژول می‌گوید که او خشنود است از اینکه عوامل بزرگ طبیعت به فرمان خالق فناناپذیر هستند و اینکه هرگاه (انرژی) مکانیکی صرف شود هم ارز گرمایی دقیقی از آن به دست می‌آید.

اینک پس از سالها گذر از نظریات ارزشمند دانشمندان انسان توانسته است با بکارگیری روابط و قوانین انرژی گرمایی را بیشتر شناخته و در نیروگاههای تولید برق،  کارخانه‌های فولاد سازی، نیروگاههای هسته‌ای، موتور هواپیمای غول پیکر و هزاران هزاران پدیده او را مهار ساخته و بکار گیرد.